Dette skulle vore ein artikkel om tru på heimebane. Om korleis ein som småbarnsfamilie kan nytte bursdagar til å bygge relasjonar og vise kristen gjestfridom. Det vart med forsøket. For lat oss vera ærlege: barnebursdagar er eit pes. Så høge forventningar. Så mange dilemma. Så mykje støy.
Av: Jorunn Bergo Aarvik
Det startar allereie med gjestelista, som slett ikkje er så uproblematisk som vedtak frå forrige foreldremøte skulle tilseie. Eit gjennomsnittleg rekkehus er rett og slett ikkje dimensjonert for å møte jubilanten sine intensjonar om å invitere heile 3B, halve A-klassen, fotballaget, avgangskullet frå barnehagen og samtlege nabobarn i ein radius av 500 meter, minus han som kalte jubilanten dust på veg heim frå skulen i går. Arrangementskomiteen kan gjerne forsøke seg med ei forsiktig realitetsorientering, men allereie her vil ein kunne ane gryande mistillit mellom jubilant og arrangør. Om partane maktar å inngå kompromiss, kan invitasjonane sendast. Og så kan moroa byrje.
Under sjølve gjennomføringa reiser det seg ei lang rekke problemstillingar som kvar for seg har potensiale til å krasjlande eit ellers vellukka arrangement. Her fylgjer eit lite utval:
Kven har utvikla glutenintoleranse sidan i fjor? Korleis grenseset ein ketsjup-som-teatersminke-aktivitetar utan å spolere feststemninga? Sensar arrangøren intriger i jenteflokken? Er det tilfeldig at Matilde sit åleine i sofaen, og kvifor har Mathea låst seg inne på do? Veit alle forresten kvar do er? Har nokon ete opp gelekrokodillen frå godteposen til Mathias? Og skal verkeleg selskapet bruke halvparten av dei tilmålte to timane på å sjå bursdagsbarna pakke opp gåver dei helst ville hatt sjølve?
Barnebursdagar er eit pes. I dette konkrete tilfellet skriv ein dessutan jubilantane i fleirtal. Og tru meg, – ein tvillingbursdag hever fallhøgda betrakteleg. Men på sengekanten i kveld skal eg lese Salme 8 høgt for dei nyklekte åtteåringane. Det er ein vakker tekst. Sidan ventar klagesalmar og lovsongar. Det får kome når det kjem. Akkurat no treng festkomiteen ei kald pølse og fem minutt eigentid. Takk, gode Gud for desse åtteåringane. Og for at det er eit heilt år igjen til niårsdagen.
Jorunn Bergo Aarvik er opprinneleg frå Ulvik i Hardanger, men bur i Bergen med mann og barn. For tida jobbar ho som barne-og familiekonsulent i NLM Ung.
